Biraz samimiyet

Pencereden dışarı bakıyorum.

Gördüklerim gözümü yoruyor, içimi acıtıyor.

Koyu gri, ruh daraltan beton bloklar.

Kentsel dönüşüm talanı bir kurt gibi kemirmeye başladı koskoca mahalleyi.

Oysa daha birkaç yıl önce mis kokulu ıhlamurlar, manolyalar, meşe, çam ve türlü meyve ağaçlarının arasında doğaya uyum sağlamış yapılar vardı.

Öyle müstakil de değil.

Enikonu apartman hepsi; dört beş katlı, dış cephesi açık tonlarda (en koyusu kiremit rengi) boyanmış, kimisi birkaç bloklu site ama illaki bahçe içinde.

Mülk sahiplerini ikna eder etmez kıyıma ağaçlardan başlayan müteahhitler sayesinde ağaçlı bahçeler kümes kadar çim alanlara, bina önünden geçen kaldırımlardaki ağaçlar paket taşlarına dönüştü.

Kuzeydoğuya cepheli penceremden bakıyorum.

Gün akşamüstüne dönmüş güneş batıdan evine çekiliyor.

Bu saatte çoktan gölgeye teslim olması gereken penceremden hâlâ gün ışığı giriyor içeri.

Yana yakıla giden güneşin kızıllığı odaya doluyor.

O kızıllık ki insanı şair yapar ama öyle olmuyor işte.

Bilinçli bir cephe tercihiyle seçtiğiniz konutunuz iradenizin dışında nedenlerle olmadık saatlerde güneşe maruz kalıyor.

Hepsi balkon korkulukları camdan yapılmış karşıdaki yeni yetme, kentsel dönüşüm harikası kara bina ve yanındaki yine kendisi gibi yeni gri bina yüzünden.

Odanın ısısı olması gerekenden birkaç derece yüksek.

Kış gününde iyi gelebilir ama yazın çekilmez.

Sadece evler mi ısınıyor?

Bahçeleri bahçe değil, ağaçlar desen çoktan gitti.

Kaldırımda bile ağaç bırakmadılar.

Üstelik her gün yenileri ekleniyor bunlara.

Her sokakta, her semtte, her mahallede ve her ilçede.

Uludağ’a yağan kar şehre düşmekten imtina ediyor.

Barajlar dolmuyor, toprak su bulamıyor.

Bu şehir bunları hak etmiyor.

Halkın beklediği biraz samimiyet: Sözün ve icraatın uyumuna dair bir samimiyet.

Yapılaşmada yeni bir yaklaşım benimsemenin zamanı gelmedi mi?

Betona boğmayan, yapılara nefes aldıran malzeme kullanımını zorunlu kılacak, kentsel dönüşüme giren alanlarda ağaç kesmeyi yasaklayacak “Bursa’da konut mimarisi böyledir” dedirtecek bir model geliştirmek zor mu?